Düz yazı niteliği taşıyor mu bu cümleler? Nihayetinde ilk defa deniyorum! Okuma yazma öğrenir gibiyim ve yanlış yapmaktan korktuğumdan doğruyu tutturamıyorum belki yazdıklarımın tamamı doğru ama sabaha çıkmayabilirler malum hemşireler cihazları konforum için söküp götürdüler ve artık nabzım kontrol edilemez vaziyette. Sesim de çıkamadığından ve tatlı bir uykuda olduğumdan göremiyorum, duyamıyorum ve seçemiyorum. Seçtiklerim ve aslında beni tesadüfen seçenler zaten katlanmak zorunda olduklarımdan seçememek fena bir seçenek değil.
O fena halde hayatta kalmaktan başka seçeneği olmayan kelebek yürekli demişti bir kere “zamanı durdurabilmeyi isterdim ama böyle bir gücüm olsa yanlış yerde durdurup yine yanlış yapardım”.
Düz yazıya döneceğim kalbim sıkışıyor saklanmaktan ve kelimelerle oynamaktan. Başka seçeneğim kalmamıştı sanki, özelliğin ve özerkliğin “o başka ifadesine” âşık olmaktan…
O’na aşk’ın sefilliği demeye gururum uzanamadığından “aşkınlığın sefaleti ne fena” demiştim, sanıyordum ki hala saklanıyorum ama “o” kelebek kalbiyle anlamamış gibi davranmıştı beni utandırmamak için.
Etrafımda elimi tutanlar var ki bundan ölesiye nefret ederim, ben izin vermeden dokunulmaktan. Sesim çıkmadığından cesaret edebiliyorlar, haydi cismimi tutup kopartın kabulüm cismim çoktan uzaklaştı benden.
O gece hiç olmayacağım yerde bulunup “burada ne işim var?” Sorusunun yanıtını kolum yanlışlıkla çarptığında o’na vermiştim o da ben de böyleyim demişti”.
Yarın bolca sinekli bir yere taşınıyorum, adı irkiltmesin zaten planın parçasıydı, hani bir el yordamı ile kovaladıklarımızın etrafına! Hayli fazlalar ama kovalamacanın hesabını sorma niyetim hiç yok, oldukça rahatım, düzce yazabiliyorum ve yatabiliyorum, başladım ve hedef tuttu. Şimdi hatırladım neden dümdüz yatamadığımı! Sırtımdaki kemik eğrilmiş ve her düz yatış işkence, doktor yüzmeyi önerdi ama yüzmeyi bilmiyorum canımı benden başkası acıtamaz ve başkası varlığına bilinçsiz bir su kütlesi eklenmesi onur kırıcı. Onur kırıcılar her yerde ve ‘O’ tetikte, tetikte olduğundan her yerinden ameliyatta, ayılmaya fırsatı yok.
Aşkınlığın kudreti O’nu çok bıktırdı, sevdiği birkaç an çok yüklendi bu nedenle üstüne, ikizine anlatmış çoktan duydum ve hırpaladım onu çok, sormuştu bana yan yana o kentin sefil ve görkemli manzarasında hangi parçasını ateşleyeceğini bilemediği kibritiyle sigaramı yakarken; “şimdi başka bir yerde olmak ister misin” diyerek, çok safça “hayır asla” dediğimi hatırlıyorum, “benimle birlikte?” Demişti ve yüreğin en büyüğüyle “evet” demiştim ama “nerede” sorusu çok sonradan aklıma geldi sormadım, şimdi sormaya cesaretim yok.
Ağlayanlar çoğaldı, bir zavallı kavgasız kalkmadığı masaya duayla oturmuş, hiç fena değil, parlamıyorum ama sönük de değilim.
Gecelerin büyüttüğü canlılarla beraberiz. Kalbin sana tatlı görevi kanı pompalamak çoktan keşfedildi mekaniğe tapıyorsun tapıyoruz.
Kuzuların beynini çıkarmışlardan getirdi, beraber yiyeceğiz kokuyu gideren defnenin ömrü ile kuzunun ömrü bir değilse de kokuyu giderecek emeğin etten fazlalığı içimi yakıyor. Biberin karası iyi gelir belki ki karası bibere benzemiyor.
O kâğıttan değil, kanlı canlı ve aşkınlığının işi ne zor şimdi anlıyorum.
Nabzım yüzyetmişbeş atıyor, görüyor, kaygısız, korkuyor, O’na haber verilmeyecek derdi başından aşk’ın.
Bu zamanın bitiğiydik, bittik, bittim, bitti.
Hiç sırası değil biliyorum. Aslınla kavuştuğuna pişmanlığına alkışlarla.
fotoğraf: Tippi Hedren, Hollywood, LA, USA. 1962. Philippe Halsman | Magnum Photos
