low roar ölmüş, utanmış bense

serbest piyasa & siyasal İslam düetinin iki desteyi aşkındır süregelen kader planına boyun
eğmeyenlerin ufacık bir parçası olma gururlu, kimi zaman çaresizliğe yol açıyor. Depremler ve bile
isteye öldürülen on binler karşısında beliren işe yaramazlık hissinin doğurduğu boşlukta Sirenler
giyotin çağırıyor. Ömrümüzün iki destesini p*ç edenlere bakıp Marat gibi “yüz bin kişinin kellesini”
istemek veya Kemal gibi “ihtimal bazı kafalar kesilecektir” demek pekâlâ içtenleşebiliyor. Yine de
öfke, duygudaşlık kurmanın imkânsız olduğu acı ve korkuya, kayıp ve ölüme mesafeli bakıştaki
şaşkınlığı gizleyemiyor. Mesafeden ve hissizleşmekten utanma duygusu tek başına utanç verici bir hal
alınca akılsızlığın en bilinçli ve gerici sürümünün yol açtıkları karşısında kişi en iyi bildiğine, güvenli
bölgesinin uyuşturuculuğuna sığınıyor.
acıyı tam anlamıyla hissedememenin ve algılayamamanın sızısı, bizzat deneyimlenmiş üzüntülerin
eşlikçilerini davet ediyor. Böylece geçmişte yoldaşlığından memnun kalınan, melankoliyi harlayan
Low Roar’un aynı adlı albümüne varılıyor;

https://www.youtube.com/watch?v=VNv91s6zPT0

baştan sona zarif bir işitsel izlek sunan ve adının hakkı verecek şekilde alçak ve ölçülü kükremeler
içeren albümde özellikle Because We Have To’nun naifliği ile Tonight, Tonight, Tonight’ın sancılı
zarafetine kulak vermeli,

https://www.youtube.com/watch?v=H9vHYABGMpU

https://www.youtube.com/watch?v=Ts11tHPBAEg

– verildi.
distorsiyonla deforme edilmiş tırmıklı seslerle kapanan albümün ardından “acaba Low Roar şu sıralar
neler yapıyor” merakına kapılırken grubun kurucusu, solisti, her şeyi Ryan Karazija’nın ölüm haberi ile
karşılaşılıyor. 29 Ekim 2022’de ölmüş, zatürreden… Göç olgusunun tersyüz edilmiş haliyle
California’dan İzlanda’ya geçen ve elektronik/post rock çalışması Low Roar’ı başlatan Karanzija’nın,
incemsi bir hastalık neticesinde ölümü, hassas ruhlarda duygudaşlık ve özdeşleşmelere yol açan
hassas sesine uygun gibi – ve bu durum son derece uygunsuz sanki. Low Roar sonlanırken buna
duyulan hüznün tanıdıklığı, bir türlü tanıdık olunamayan kitlesel gözyaşları ve acı akla geldiğinde daha
da uygunsuz geliyor- hatta ayıp hale!..

yine de, hemen herkesin başkalarının acılarından beslendiği, onları devşirdiği illüzyon/simülasyon
çağında kişinin yalnızca kendi acılarından beslenmesi daha tutarlı, sağlıklı geliyor tırmalanmış kulağa –
hatta etik hale!
Cromwell görse – kim bilir – gurur duyardı belki benimle.
en nihayetinde,
low roar ölmüş, utanmış bense…