Denizci: Kaptan gemi su alıyor. Kaptan: Yolcuları kurtarma botuna bindirin. Denizci: Siz Kaptan, siz ne yapacaksınız, Kaptan: Gemiden herkes kurtulmadan gemimi terk etmem.
Gece denizin ortasında çakan şimşeklerin altında, gemi çatırdamaya başlamıştı. Fırtınaya ve dalgalara daha fazla dayanamazdı. Japonya’dan yola çıkmıştık. Kızıldeniz üzerinden Akdeniz’e geçerek Türkiye’ye, Bodrum’a tatile gidiyorduk. Karayolunu tercih etmedik, çünkü bu zamanda deniz yolculuğu daha heyecanlı ve daha güzel olurdu. Hem okyanustayken yıldızlar da bize eşlik eder, yıldızların ışığında yolculuğa paha biçilemezdi. Ayrıca, gemide her gece ayrı bir eğlence düzenleniyordu. Tüm bunları kara yolculuğunda yapamazdınız. Görmediğimiz balina, kılıç balığı, gemiyle yarışan yunus kalmamıştı. Televizyonda belgesellerde gördüğüm albatros kuşları da sanki bizi takip ediyormuşçasına, Japonya’dan beri etrafımızdaydılar. Yolculuğumuzun 28. günüydü. Gündüz hava biraz bozdu, kara bulutlar ufukta toplanmaya başlamıştı. “Kaptan sanırım fırtına çıkacak” dedim. Kıyıya çok uzak değiliz, ama havanın çok bozmayacağını, korkulacak bir şeyin olmadığını, kahvesinden bir yudum aldıktan sonra bize dönerek sakin olmamızı söyledi. Güven verici bir ifadesi vardı kaptanın. Ak sakallarını sıvazladı ve ufukta toplanan bulutlara bakarak, kahvesinden bir yudum daha aldı. Sanki bize verdiği telkine kendisi inanmamıştı. Yalnız seyahat etmeyi severim. Yalnızken insan daha bir özgür hissediyor kendini. Gemide tanıştığım bir çift vardı. Vehbi amca ve karısı Deniz teyze. Deniz teyze hastaymış, karayolunu yorucu buluyor, uçaktan ise korkuyormuş. O yüzden memleketlerine dönmek için bu gemiye binmişler. Bodrum’a vardıklarında, oradan İstanbul’a geçeceklerini anlattılar.
Öğleden sonraydı. Bizi gölge gibi takip eden albatroslar kaybolmuştu. Sanki hiç yoktular, gökyüzü bomboştu. Ufuktaki kara bulutlar bize yetişmişti. Gemide anlam veremediğim bir hareketlilik vardı. Gemiciler bir o yana bir bu yana koşturuyordu. Kaptana baktığımda eli, ak sakallarının üstünde, etrafa emirler yağdırıyordu. Sanırım şu an Filipinler açıklarında olmalıydık. Okulda harita dersi almıştım ve okyanuslar konusunda da biraz bilgim vardı. Japonya’da gemiye binmeden önce rotamız konusunda az buçuk inceleme yapmıştım. Emin olmamakla birlikte, Filipinler’e yakın olduğumuzu tahmin ediyordum. Yağmur başlamıştı. Kara bulutların daha çok yağmur getirebileceğini ve yağmurun şiddetinin artabileceğini tahmin etmek zor değildi. Güneş bulutların arkasında kaybolmuştu. Zaten 1 saate kalmaz akşam olacaktı. Güneş battığı zaman, havanın daha da bozacağı ve şiddetli rüzgârın fırtınaya dönmesinin an meselesi olacağını anlamamak imkansızdı. Birden kaptanın sesi yükseldi. “Yolculara can yeleği giydirin, gece uzun olacağa benziyor” dedi. Kaptan tedbirli bir adamdı. Tedbiri elden bırakmanın, korkakların işi olduğunu söylerdi. Çakan bir şimşek geceyi olabildiğince aydınlattı. Dalgalar gemiyi dövüyordu. Vehbi amca Deniz teyzeye sarılmış, karısı korkmasın diye şarkı söylüyordu. Kaptan bir denizciyi çağırarak, botları(filika) kontrol etmesini, işler sarpa sararsa yolcuları botlara bindirip gemiyi terk edebileceklerini, bu yüzden hazır olmaları gerektiğini söyledi. Büyük bir çatırtı duyuldu. Gemi fırtınanın etkisiyle rotasından şaşmış, bir resifin üstüne doğru giderek, mercanlara çarpmıştı. Çarpmanın etkisiyle, gemi alttan büyük bir yara almıştı. Fırtına gemiyi sürüklemeye başlamıştı. Gemici kaptana, çarpışmadan dolayı geminin su almaya başladığını rapor etti. Kaptan, bu fırtınada, yara almış geminin kurtulamayacağını düşünmüş olmalı ki, aniden bütün yolcuların botlara binip gemiyi terk etmelerini emretti. Denizcilerin gözetimi altında, yolcular botlara binmeye devam ettiler. Vehbi amcaya ve hasta karısına yardım etmek için, onlarla aynı bota bindim. Gemi hızla su alıyordu. Kaptanı en son gördüğümde hala kaptan köşkünde, yolcularını güvenli bir şekilde bota bindirmenin gururu ile kahvesini yudumluyordu. Bir daha da kaptandan haber alamadım. Gemi tamamıyla suya batmıştı. Fırtına şiddetini artırarak devam ediyordu. Botlar bu fırtınaya ne kadar dayanır bilmem. Kurtarma gemisi zamanında gelmezse, sanırım botların kaderi de gemiyle aynı olacaktı. Deniz teyze Vehbi amcanın kucağında, Vehbi amcanın dilinde gene aynı şarkı. Fırtına ve dalgalar botları birbirinde ayırmış, geride sadece bizim botumuz ve hemen yanımızda bir bot daha kalmıştı. Koca denizde iki bottan başka bir şey gözükmüyordu. Sanki günlerdir botta fırtınayla mücadele ediyoruz. Zaman kavramı diye bir şey kalmadı. Fırtına dinmiyor aksine gittikçe şiddetini arttırıyordu. Güneş doğmuşçasına çakan bir şimşek ile, “Kara” diye bağıran diğer bottaki adamın sesi, şimşekten sonraki gök gürültüsü gibi etrafa yayıldı.
Dalgalar bizi karaya atmıştı. Kurtulmuştuk. Ben, Vehbi amca, karısı Deniz teyze ve diğer bottaki 3 kişi daha. Gün ağarmaya başlamış fırtına dinmişti. Hepimiz yorgunduk. Uykusuz ve açtık. Büyük bir ateş yaktık. Önceliğimiz üst başımızı kurutmaktı. Ateş, içimizi ısıtmaya başlamıştı. Kendimize gelmeye başlamıştık. Nerde olduğumuzu anlamak için keşfe çıktık. Bir saate yakın zaman içerisinde bir adada olduğumuzu anladık. Fırtına gemimizi, rotamızdan çıkardığı için ve botların denizde sürüklendiğinden dolayı nerede olduğumuzu kestiremiyorduk. Adada tanıdık tek şey albatroslardı. Garip bir şekilde sanki onlarda bu adada bizim gibi kısılıp kalmıştı. Ada oldukça küçüktü. Ufak bir göleti vardı. Bu iyi haberdi. Susuzluktan ölmeyecektik. Ama yiyecek yoktu. Adada hiçbir hayvana rast gelmemiştik. Deniz teyzenin durumu gün geçtikçe kötüye gidiyordu. Artık böcek de bulamaz olduk. Tahminen 3 haftadır bu adadaydık. Bir şekilde böcek yiyerek hayatta kalıyorduk ama böceklerinde bir sonu vardı. Albatroslar adanın en yüksek yerlerine konuyor, onları avlamak için sarfettiğimiz çabalar hep boşa çıkıyordu. Deniz teyzeyi kaybettik. Vehbi amcayla beraber, onu kamp kurduğumuz yere yakın bir yere gömdük. Adaya çıktığımız günden beri, ilk defa aramızdan birini kaybediyorduk. Ölüm bizi bu ıssız adada bulmuştu. Açlık dayanılmaz bir hal almaya başladı. Suyumuz vardı ama yiyecek, en büyük problemimizdi. Gözümüz devamlı albatroslardaydı ama, onları yakalamak düşünceden öteye gidemiyordu. Bir seferinde yakalamaya çok yaklaştığımız bir anda, arkadaşımız düşüp ayağını incitti. Ya ayağı kırılsaydı. Kırık kangrene dönebilirdi ve hayatımızda normal olan, sıradan bir kırık burada bu adada ölümle sonuçlanabilirdi. Bu düşünce bizi albatros avlamaktan alı koymaya yetmişti.
Bir sabah uyandığımda ayağını incitmiş arkadaş ile diğerleri, bir araya gelmiş bir şeyler tartışıyordu. Beni görünce yanlarına çağırdılar. Açlık hepimizde saplantı olmuştu neredeyse. Yiyecek bir şeyler bulamazsak hepimizin öleceğini, bunu engellemek için yiyecek bir şeyler bulmamız gerektiğini söylediler. Doğru yiyecek bir şeyler bulmalıydık. Ama nasıl? Deniz teyzeyi gömüldüğü yerden çıkarıp, bir parça koparıp, çorba yapıp yemeyi teklif ettiler. Nutkum tutulmuştu. Nasıl olabilirdi. Deniz teyzeyi yiyebilir miydik? Ya Vehbi amca; ya O ne derdi. Ben daha cevabımı vermeden Vehbi amcanın yanına gittik. Başka çaremiz olmadığını, eğer yapmaz isek hepimizin öleceğini anlattılar. Vehbi amca buna izin vermeyeceğini, asla kabul etmeyeceğini söyledi. Madem bu kadar açsınız tamam, ben size albatros yakalayıp geleceğim diyerek kamptan ayrıldı. Vehbi amca öğleden sonra eli boş bir şekilde kampa döndü. Yarın söz size albatros getireceğim diyordu. Arkadaş Vehbi amcaya dönerek, “gerek kalmadı sen gittikten sonra biz kıyıda yaralı bir albatros bulduk ve ondan kendimize güzel bir ziyafet çektik. Sana da bir tas ayırdık. Buyur afiyet olsun, ye doyur karnını” dedi. Vehbi amca elindeki tasa baktı, ne diyeceğini bilemeden çorbayı içmeye başladı. Karnı doymuştu onun da. Günler sonra ilk defa boğazımızdan bir şey geçmişti. Bu gece rahat bir uyku çekebilecektik. Sabah hepimiz ilk defa yüzlerimiz gülerek uyandık. Dünden kalma çorbadan birer tas daha içtik. Kurtulma ümidimiz geri gelmişti. Albatros çorbası olduğu sürece bu ümidimiz de var olacaktı. Ama bir sorun vardı; Vehbi amca… Gerçeği eninde sonunda anlayacaktı. Bu yüzden ona söylemek zorundaydık ve Vehbi amcaya iki gündür yediğimiz çorbanın aslında albatros olmadığını, Deniz teyzenin olduğunu itiraf ettik. Derin bir sessizlik oldu. Vehbi amca konuşmuyor boş boş bakıyordu. Ayağa kalktı ve yalan söylüyorsunuz diyerek bota doğru koşmaya başladı. Biz ne olduğunu anlamadan bota binerek okyanusa doğru açıldı. Gözden kayboldu. Vehbi amcanın adadan ayrıldığının üçüncü günü, adaya bir gemi yanaştı. Bizi kurtarmaya gelmişlerdi. Kurtulduğumuz için sevinçliydik. Bize durmadan soru soran adama adada birinin daha olduğunu ama birkaç gün önce bota binerek okyanusa açıldığını, ondan bir haber olup olmadığını sordum. Bana, o adam sayesinde bizi bulduklarını ama adamın, karaya çıktığında lokantaya girdiğini ve albatros çorbası sipariş verdiğini, bir kaşık albatros çorbası içtikten hemen sonra intihar ettiğini söyledi. Bize inanmayan Vehbi amcanın, içtiği çorbanın gerçekten albatrostan yapıldığını anlamak için çorba sipariş ettiği ve adada içtiği çorbayla lokantada içtiği çorbanın aynı olmadığını anlayınca intihar ettiğini anladım. Vehbi amca sayesinde adadan kurtulmuştuk. Deniz teyzeye olan aşkı, onu bot ile koca okyanusta, insanların olduğu bir yere çıkarmıştı. Bu da bizim kurtuluşumuz oldu. Aşkın gücü karşısında okyanus dize gelmişti.
Bu öykü, Uşak Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü üçüncü sınıf Güz dönemi derslerinden “Yazılı Anlatım”da ele alınan “Albatros Çorbası” bilmecesi neticesinde kaleme alınmıştır;
